(zdj. z aviastar.org)
Specjalne Biuro Konstrukcyjne numer 49 jednocześnie z pracami nad łodzią latającą Be-6 napędzaną silnikami tłokowymi rozpatrywało różne warianty swojej pierwszej odrzutowej łodzi latającej. Promotorami rozwoju nowych wodnosamolotów byli generał E.N.Prieobrażenski i admirał N.G.Kuzniecow. W maju 1947 roku biuro konstrukcyjne z własnej inicjatywy rozpoczęło opracowywanie odrzutowej łodzi latającej - morskiego zwiadowcy. Wybrano układ dwuredanowy, skrzydła proste i pojedyncze usterzenie. Dwa silniki odrzutowe umieszczono tak, aby do ich wlotów nie dostawała się rozbryzgiwana woda.
Osiągi miały być następujące
- szybkość lotu 780...800 km/godz.
- zasięg 2000...2500 km
- załoga 3
- wieżyczka ogonowa z 2 działkami
- 4 działka zabudowane w dziobie
- radiolokator typu "Hals"
- 2 silniki Nene o ciągu 2200 kG każdy
- ładunek bomb w konfiguracji przeciążonej 2000 kg
R-1 to trójosobowa całkowicie metalowa łódź latająca, która była przystosowana tylko do działania z wody (w razie potrzeby wyciągnięcia z wody samolotu umieszczano na wózkach). Kabiny były hermetyczne, nawigator i pilot mieli swoje fotele wyrzucane. Skrzydło typu "mewa", brak zastrzałów, usterzenie pojedyncze. Napęd stanowiły dwa silniki typu WK-1 (ciąg startowy 2700 kG), zbiorniki paliwa były umieszczone wewnątrz kadłuba, zastosowano systemy: gaszenia silników, wypełniania zbiorników paliwa gazem neutralnym, awaryjnego zrzutu paliwa. Samolot posiadał przyrządy nawigacyjne pozwalające na loty w trudnych warunkach pogodowych, dniem i nocą. Uzbrojenie: dwa nieruchome działka NR-23 skierowane do przodu z zapasem 100 szt. amunicji każde, dwa działka Sz-3 kalibru 23 mm w wieżyczce, każde z zapasem 200 szt. amunicji, wieżyczka zdalnie sterowana przez strzelca-radiotelegrafistę. Uzbrojenie bombowe: różne konfiguracje, do 1000 kg.
(na podst. airwar.ru)
Co to jest układ dwuredanowy? Czemu pękate silniki odrzutowe umieszczone w tak długich gondolach, czy nie wpływało to negatywnie na uzyskiwany ciąg? Jakie było uzasadnienie dla umieszczenia stałego uzbrojenia lufowego w dziobie w samolocie zwiadowczym lub bombowcu? Czy Rada Ministrów ZSRR określiła typ działek 23 mm, czy pozostawiono tutaj wybór? Jakie były inne konfiguracje, oprócz wspomnianych dwóch min morskich? Czy znacie podobne przypadki, kiedy jednocześnie udało i nie udało się osiągnąć zasięgu, ponieważ używano różnych definicji? Czy znacie inne typy samolotów czysto wodnych (nie-amfibii), w których można było stosować rakietowe przyśpieszacze startu? Jaka jest polska nazwa гидродинамический барьер неустойчивости i czemu nie było ono problemem w przypadku wcześniejszych łodzi latających? Czy z niepożądanymi efektami wspomnianego zjawiska mierzono się także w innych państwach, jeżeli tak to, w jakich i z jakimi rezultatami? Czemu zdecydowanie się na samolot całkowicie wodny, a nie amfibię? Co było przyczyną asymetrycznego umieszczenia kabiny pilota?